't Is weer tijd voor mijn serieus lettertype. Helaas is het moeilijk om over courante zaken te spreken zonder meteen een kilo context erbij te kappen. In plaats daarvan ga ik weer in onze recente geschiedenis duiken.

Denk er aan: de boodschapper neerschieten is onbeleefd, en ketterij is middeleeuws.

The Only Working Class Man In The Village

Het is september 2011, Amerikaans links staat in vlam. De boodschap is kordaat en mikt op grote doelen: het 99% publiek wilt dat die 1% gierige vrekken er nu eens mee ophouden met hun giga-ondernemingen als knuppel te gebruiken. Zuccotti Park in New York vult zich met kamperende activisten, daar om hun boodschap mondig te verspreiden.

Zo ook Jesse LaGreca. Met zijn typisch Amerikaanse "Joe Average" look verrast hij velen, vooral de Fox News verslaggever die hem aanspreekt. In het impromptu interview, nooit op Fox uitgezonden, deelt LaGreca forse kletsen uit, met vonken erbij. De suggestieve vragen worden meteen aangeduid, en hij merkt op dat als er nu iets is waarover het nieuws—"de propagandamachine in de media"—niet wilt spreken, dan is het wel zichzelf. Dat het misschien tijd is voor wat participatieve democratie die "niet met nieuwscamera's gefinancierd wordt."

Een journalist duikt op om de wereld te verklaren maar ontdekt dat dit verhaal deels over hemzelf gaat. Hij ontkent het meteen: "We zijn hier om je een kans te geven […] om eender wat je wilt uit te zenden, met eerlijke berichtgeving. […] Dus is er een uitzondering in dit geval, want je zou je boodschap niet zonder ons kunnen verspreiden."

Hij kaatst terug: "Zeker. Neem bijvoorbeeld toen Glenn Beck […] de president beschreef als iemand die blanke mensen en blanke cultuur haat. Dat was een laag moment in de Amerikaanse geschiedenis en jullie hebben daar eigelijk wel een grote rol in gespeeld. Dus 't is tof te zien dat jullie mening aan't veranderen is en dat je wat meer aandacht aan de [rest van het land] besteedt, in plaats van een extreem rechtse marge die de middenstand liever compleet zou vernielen. […] De mensen zouden liever wat economische rechtvaardigheid of sociale rechtvaardigheid zien, je weet wel, Jesusdingen, zoals de armen voeden of voor de zieken zorgen, maar ze kunnen maar niet vatten dat een systeem van winstjagende gezondheidsdiensten niet werkt. […] Ik vind het echt grappig dat de mensen met de grondwet zitten wapperen terwijl ze naar homo-soldaten schreeuwen. […] Als we willen dat de president meer doet, laat ons op een functioneel niveau spreken in plaats van om zijn geboortecertificaat te vragen, […]"

Shots fired, critical hit, no chance of recovery. 't Is begrijpelijk dat de clip "vergeten" werd, en begrijpelijk dat het tot groot faam zou uitlekken als zijnde too extreme for Fox news. Voorspelbare koppen vroegen ons of hij de Slimste Mens op Wall Street was, en legden uit hoe Jesse LaGreca de Vooroordelen van de Media Over Occupy Wall Street Blijft Vernielen. Allemaal verslaggevers die gretig wilden tonen hoe graag zij wel niet iedereen een stem wilden geven.

LaGreca raakte hier zelf aan op TV: "De realiteit is dat ik de enige mens van de arbeidersklasse ben die je op het journaal op zondag gaat zien… of politiek nieuws… misschien ooit. En ik denk dat dat zeer indicatief is voor de mislukkingen van onze media om over de belangrijkste zaken bericht te geven…" De gastheer onderbreekt meteen: "We doen ons best toch, Jesse."

Komt de vraag echter of er een politieke eis is die Occupy zou kunnen samenvatten, iets om "het over te doen gaan," neemt hij een vreemde bocht:

"Ik denk dat de hele beweging over economische rechtvaardigheid gaat. Ik bedoel, voor mij—en ik spreek niet voor Occupy Wall Street, ik geef enkel mijn mening—ik denk dat het een kwestie is van economische rechten en een kwestie van sociale rechten, en sociale rechtvaardigheid. En voor de mensen die het kwalijk nemen dat het woord “sociale” voor “rechtvaardigheid” staat, ik nodig u uit om de grondwet te herlezen."

Ok. Ik heb effe het laborieuze werk volbracht om mijzelf te onderwijzen. De grondwet van de Verenigde Staten verwijst nergens naar sociale zaken als het op rechtvaardigheid aankomt. Het is alsof de schrijvers dachten dat het "oprichten van rechtvaardigheid" genoeg was. Burgers worden niet ingedeeld volgens privilege, macht wordt niet bepaald volgens benadeling en onderdrukking, en het maakt geen allusie naar punching up. Dat is hedendaagse sociale rechtvaardigheid, niet? Of bedoelde hij die "Jesusdingen"? Ik ben geen grondwettelijk advocaat, corrigeer mij gerust.

Een beetje genanter, als het op het inspiratie van andere protestbewegingen komt, in Griekenland en Europa en elders, beweert LaGreca dat "we eigelijk niemand echt volgden."

Dit is geen aanklacht aan het hof van Mr. LaGreca, hij heeft veel zinvols gezegd en met verve. Maar we zijn nu vier jaar later. Ondanks de gulle zendtijd die zijn nieuwe fame-by-Streisand uitkeerde, en de belofte van verslaggevers om het beter te doen, is de situatie niet verbeterd, niet bij Fox News en niet bij de andere pers die zichzelf definiëert via oppositie.

Als er nu iets is waar de media dol op is, dan is het wel de uitzondering die de regel bevestigt: je kan het publiek niet galvanizeren zonder toegang tot bestaande netwerken en platformen. Als je het opneemt tegen de media, word je omgetoverd tot vermaaksproduct, en de massa zal het geniaal vinden. Jij ook misschien.

Activists Are Dead

Wat is er gebeurd? In juni 2012 verklaart gemeenschappelijk forum en vzw OccupyWallSt.org dat Berichten over de Dood van Occupy Mateloos Overdreven zijn.

"Sinds de buitenzetting van de manifestanten op Freedom Plaza vorige november, is het een media-cliché geworden om over de "Dood van Occupy" bericht te geven. Artikels zijn over heel het web opgesprongen die vrolijk over de mislukte tweede wind van Occupy spreken, deze tamme "Amerikaanse Lente," en de algemene staking in mei die het systeem niet bepaald platlegde.

Het mag geen verrassing zijn dat de algemene pers graag vertelt dat Occupy vermoedelijk gesneuveld is. Zelfs als we negeren dat media onder zakelijk bestuur een sterke wens heeft om sociale bewegingen als Occupy nooit te zien slagen, heeft de media als algemene regel voor ieder verslag een dramatische vertelling nodig. Voor hen moet ieder verhaal een boeiende boog hebben met een begin, een midden en een einde."

"Volgens de media […] weerklonk de oproep bij velen, [maar] kreeg de beweging haar dramatische impuls pas toen de politie op foto stond terwijl ze geweldloze manifestanten aanvielen en pepper-sprayden. Het bereikte haar vroege einde toen de politie de verschillende kampen met geweld opruimde. Het enige dat er nog van over blijft, buiten enkele norse paters die maar niet kunnen begrijpen dat Occupy gedaan is, is de eigen populistische retoriek van de 99%—die moedwillig opgepikt is door Democratische front-groeperingen zoals MoveOn.org om de Obama-verkiezingsmachine te voeden."

Allez soit. Is er iets op TV vanavond? Een presidentieel debat zegt ge?

"Deze populaire vertelling […] is zo succesvol geweest dat zelfs zij die nog steeds in de Occupybeweging actief zijn het deels absorberen. […Vergaderingen] zijn vaak borderline publiekstherapie. Op het internet worden ietwat zelfophemelende Paul Krugman-y artikels gepost en gerepost dat Occupy “tenminste de publieke dialoog verschoven heeft” […] om elkaar te herinneren dat Occupy tenminste een klein effect had."

Plezant zeg. De post legt verder uit hoe Amerikanen geschiedenis zien als "iets dat andere mensen (vaak blanke, welstandige mannen) lang geleden deden" en vergeten dat er "honderdduizenden mensen nodig waren—vooral jonge mensen, vrouwen, en laagstandige mannen–om de ideeën van democratie te verspreiden. […] [We] zien Occupy als een spektakel […] van mensen die anders zijn dan ons. […] Occupy-vriendelijke celebrities en artiesten, zwarte-blok-stijl anarchisten en de despotische burgemeesters van onze steden zijn de personages in dit drama, [die het uitstrijden] voor nieuwskoppen op het podium van onze verloederde steden."

"De echte magie van Occupy was dat het dit allemaal afwees. Niemand had meer macht dan iemand anders, […] het kon niemand in Occupy echt schelen dat we door de algemene pers genegeerd werden. We hebben geen groep idioten van Time Magazine nodig om ons te prijzen voor onze protestvaardigheid. […] Het doel van Occupy was om samen te komen als een gemeenschap van gelijken, om een andere toekomst te vorderen dan we gegeven werden, en om een traditie van democratische vooruitgang te hernieuwen […] Het was een manier om met elkaar nieuwe omgangsvormen te onderzoeken."

De auteur benadrukt dat we "Occupy niet als tijdelijke rage of linkse koortsdroom mogen afwijzen." Ok. Buiten een "feeling in the air", zijn de beschreven effecten dat "meer dan 7200 Occupyprotesteerders gearresteerd zijn in de Verenigde Staten" met vele "geslagen en gemarteld." Occupy is gedemoniseerd omdat "de media onder druk gezet werd om […] in een ongunstig licht bericht te geven." Wat nog?

"We moeten herinneren dat het woord “occupy” een […] oproep tot actie is, niet de actie zelf. [Het] was nuttig om individuen en organisaties buiten te brengen die vroeger geïsoleerd waren of zich slechts op één kwestie richtten. […] Het belangrijkste is dat er een brede gemeenschap van oppositie aan het vormen is die vele sociale barrières brugt, en zij die de macht hebben zijn nu heel bang."

Negeer de dikkenekkerij op 't einde, er is iets veel markanter en verhelderend.

Het resultaat van Occupy, zo zegt een bewijs van zijn blijvende waarde, is dat 7200 mensen zichzelf tot slachtoffers en martelaars gemaakt hebben, ondersteund door passief idealistisch verzet van buitenaf. Ze zijn langzaam depressief en irrelevant geworden, nadat de pers die in de publieke interesse moest spreken hen verkeerd afgeschilderd heeft. Ze vonden dit ok.

De beste leugens zijn half-waar. Dit collectieve absoluut-niet-rouwritueel was een kern van steenharde realiteit in een schil van narcistisch zelfbedrog. Men zou het zelfs Stockholm Syndroom kunnen noemen. Dit zijn de geëvolueerde Pokémongenera van de cultuur van het slachtoffer, waar slachtofferschap gevierd wordt, omdat het je immense macht kan bieden.

Burgers and Fries with Ketchup

Ik geloof het officiële Occupyverhaal niet, noch dat van de media noch van de beweging zelf, omdat ik zelf ben gaan kijken in Vancouver. Ik bedoel niet de 9/11 Truthers of de wietactivisten: die horen er nu eenmaal bij, waar moeten zij anders naartoe? Nee, ik merkte twee specifieke groepen op.

Eerst waren er de glanzende latté kids die human microphone speelden—net zoals in Biscotti Park!—met vriendjes assorti en te modieus om arm te zijn. Het leek mij creepy: omdat geluidsversterking verboden was zoals bij vele Occupy's, moest iedereen elkaar naroepen, alsof ze mantras zongen. Verdere sabotage was een algemeen gebrek aan focus of moderatie. Voeg een mix mensen toe met meer gevoelens dan ze mee weg kunnen, en het gaat oertraag nergens naar toe, net als Twitter in The Matrix.

Dit zicht was geen publiek forum voor verlicht debat, geen stadsvergadering, het was een irritante zeepkist waar geen ordinaire mens meer dan 5 minuten naar zou luisteren. Ze hadden van activisme gehoord, ze wisten zelfs hoe het eruit zag en hoe het klonk, maar ze dansten enkel de pasjes. Net zoals op vele livestreams die ik elders checkte.

Ten tweede, de eigelijke daklozen van de stad, werkloos en onwerkbaar, mentaal gestoord, chronisch verslaafd of op andere wijze verstoten door de maatschappij, die net in die ruimte rondhingen die ze iedere dag al occuppeerden. Gooi deze twee groepen samen, quelle surprise, de verlichtte idealen over gelijkwaardigheid, privilege, diversiteit, discriminatie, vrije meningsuiting en gemeenschappelijk bezit worden getest. Jeugd wier idee van kamperen niveau Werchter is, met proper sanitair en waterkraantjes, vonden een openbare plaats in putje winter minder aangenaam. Meer nog, als het onvermijdelijke conflict en de misdaad opduiken, is het waarschijnlijk geen goed idee om rechtvaardigheid over te laten aan zij die met woorden als "triggered" en "rape culture" omgaan als ware het snoep.

In plaats van deze werkelijkheid te confronteren, adopteerden ze de progressive stack, die "vrouwen en traditioneel gemarginaliseerde groepen aanspoort om vóór mannen te spreken, vooral blanke mannen." Als je wat rondgraaft vind je klachten over "vergaderingen ontspoort door vrouwen en minderheden die geobsedeerd waren met identiteitspolitiek. […] [Plannen] werden praktisch altijd beantwoord met tegenstand van feministen, queeractivisten, zwarten, latino's, enz. Vaak hadden deze mensen zelfs geen specifieke zorgen. […] Ze stonden gewoon recht en begonnen te klagen over een gebrek aan diversiteit, over de victimisatie van hun specifieke identiteitsgroep, etc. […] Slimme, vaardige, georganiseerde blanke kerels vertrokken. Ze trapten het af in frustratie."

Er zijn veel verhalen van ruzie en misbruik, het was vruchtige grond voor de media, sociaal of niet. Wat er nu juist wel of niet gebeurd is bij specifieke incidenten was zelden relevant, en zulke zorgen werden belangrijker dan het financieel en economisch systeem of de instituten die het onderleggen. We moesten blijkbaar het gendergericht geweld in de Occupybeweging confronteren: "Wat er nu juist gebeurd is, is onduidelijk. Sommigen beweren dat er een poging tot verkrachting was. Anderen schilderen heel de affaire af als niets meer dan een jonge vrouw wier persoonlijke ruimte werd binnengevallen door een dronken man." Denk je dat dat onderscheid misschien belangrijk is?

Sociaalvaardige media overdreef gretig, mannen werden herinnerd om "niemand te verkrachten, ooit"—thx xojane—en dat "ruimtes voor vrouwen gebouwd worden om geavanceerde gesprekken te expediteren over kwesties waar vrouwen mee omgaan (en, idealiter, iedereen die zich niet als man identificeert) zonder dat die discussies regelmatig onderbroken worden omdat andere mensen in de groep onderwezen moeten worden."

Met andere woorden… Mannen, buiten en zwijgen. Vrouwen, geen vragen stellen. Schitterend gedaan social justice, je hebt alles wat je zogezegd haat naar je idealistische utopie gebracht, en al de anderen weggejaagd.

Het is gemakkelijk om de schuld af te schuiven op whacky marginalen met vreemd haar en een brilleke. Als je Stephen Colbert heet, dan kan je ze zelfs genadeloos uitlachen voor miljoenen en grote punten scoren. Het echte probleem is de activistenmassa zelf en de media waar ze in geloven. Ze geraken te graag vast in hun eigen problemen, dingen waarvan ze zelf toegeven dat het eigelijk puur een microcosmos is van een menselijke gemeenschap. De fout is om geïsoleerde incidenten als universeel voor te stellen, terwijl de olifant in de kamer genegeerd wordt. Dat is een ziekte geconcentreerd in de media, maar niet alleen bij hen.

Het is moeilijk om een Belangrijk Gesprek over het Deconstrueren van Zaken serieus te nemen, als social justice niet weet hoe te socializen.

/Chomsky/ was Right

In Language and Responsibility (1979) legt Noam Chomsky echter welsprekend uit. Hij beschrijft vooral zijn theorieën van linguïstiek, te niche voor de meesten. Maar het eerste hoofdstuk "Politiek" begint heel anders, met ideeën die later zouden terugkomen in Manufacturing Consent: The Political Economy of the Mass Media (1988). Gevraagd wat de relatie is tussen zijn methodes en zijn bekendere politieke schrijfsels:

"Neem [de] intelligentsia in een maatschappij als de onze. Deze sociale klasse, met historici en andere geleerden, journalisten, politieke commentators en zo voort, neemt het op zich om een beeld van sociale werkelijkheid te brengen via analyse. […] Zij dienen als bemiddelaars tussen de sociale feiten en de bevolkingsmassa: zij scheppen de ideologische onderbouw voor de sociale praktijk. Lees het werk van de specialisten in hedendaagse zaken en vergelijk hun interpretatie met wat er gebeurd is, vergelijk wat ze zeggen met de feiten. Je vindt vaak grote en redelijk systematische afwijkingen […]."

"Met een beetje moeite en toepassing [ziet] eender wie van het systeem wilt vrijkomen […] dwars door de methodes van vervorming. […] Iedereen kan dat. […] Vaak slecht uitgewerkt, […] produceert men sociale en politieke analyse om speciale interesses te verdedigen in plaats van een feitelijke verklaring te brengen." (p3-4)

De specifieke situatie in de Verenigde Staten wordt toegelicht. Hij vergelijkt de opgenomen feiten met de aanvaardde verklaring van bijvoorbeeld de McCarthy-paniek, de studentenrevolutie, de burgerrechtenbeweging, de Vietnamoorlog, en meer. Hij praat over interventies van de VS in het thuisland en elders, legitiem of illegitiem. Het overheersende thema is duidelijk:

"Hier in de VS is er een verbazingwekkende graad van ideologische uniformiteit voor zulk een complex land. Hier zijn algemeen twee redenen voor. Eerst is er de verbazende ideologische gelijkheid van de Amerikaanse intelligentsia in groep, die zelden afwijken van één van de varianten van staat-kapitalistische ideologie (liberaal of conservatief), een vaststelling die voor verklaring vraagt. Tweede is dat de massa-media kapitalistische instituten zijn. […] Het feit dat deze instituten de ideologie van overheersende economische interesses weerspiegelen kan geen verrassing zijn." (p9)

Een hoofdartikel in de New York Times van 1975, een terugblik op de Vietnamoorlog, legt uit dat er mensen zijn die denken dat "de oorlog […] anders gevoerd had kunnen worden" en zij die denken dat "een haalbaar niet-Communistisch Zuid-Vietnam altijd een mythe was." Chomsky speelt vlot kaart:

"Ze zeggen niets over de logische mogelijkheid van een derde positie: namelijk, dat de VS […] het legaal of moreel recht niet had, om zich met macht in de interne zaken van Vietnam te moeien. […] Merk op dat wanneer de Times het spectrum van ideologisch debat opzet, de positie van een groot deel van de vredesbeweging eenvoudigweg uitgesloten wordt. Niet dat deze fout is, maar eerder ondenkbaar, onuitdrukbaar. […]

Hier hebben we een fantastische illustratie van hoe propaganda werkt in een democratie. Een totalitaire staat legt officiële doctrine gewoon op—duidelijk, expliciet. […] oppositie spreekt op eigen risico. In een democratisch systeem van propaganda wordt niemand gestraft (in theorie) voor bezwaren tegen officieel dogma. Meer nog, dissidentie wordt aangemoedigd.

Wat dit systeem probeert te doen is om de limieten van mogelijke denkgang vast te zetten: supporters van officiële doctrine aan de ene kant, en de critici—levendig, moedig, en veel bewonderd voor hun onafhankelijkheid van oordeel—aan de andere. De haviken en de duiven. Maar we ontdekken dat ze allemaal bepaalde stille veronderstellingen hebben, en dat het net deze zijn die cruciaal zijn.

Ongetwijfeld is een propagandasysteem effectiever wanneer de doctrines geïnsinueerd worden in plaats van geasserteerd. […] Hoe levendiger het debat, hoe beter de algemene doctrines van het systeem ingeprent worden, zwijgend verondersteld aan alle kanten. Vandaar de uitgebreide pretentie dat de pers een kritische oppositionele kracht is—misschien zelfs té kritisch voor een gezonde democratie—terwijl zij praktisch compleet onderdanig is aan de algemene principes van het ideologisch systeem." (p36-39)

Dit was in de jaren 70. Hoe zou dat er in het internettijdperk uitzien?

Don't Stalk Me Bro

In 2006 lanceerde Gawker Media de Gawker Stalker Maps, een site waar iedereen gevraagd werd om publieke meldingen van bekende gezichten in te sturen. Hollywoodsterren zagen de typische bende papparazzi gevolgd door nu nog vreemdere mensen van op het internet, en konden er niet bepaald mee lachen.

Wanneer Jimmy Kimmel hen een jaar later op het matje roept, gaat redactrice Emily Gould voor het goud in de mentale gymnastiek. Ondanks de oorspronkelijke vraag voor info "zo snel als je het kan insturen," beweert ze dat de kaart meestal traag updatet. Ze lacht bewijs van gepubliceerde leugens weg als zijnde "burgerjournalistiek" waarvan "iedereen weet dat dat niet nagekeken wordt," hoewel veel van de inhoud redactioneel is. Ze struikelt en mist haar recovery, met "een stalking…heh…het is geen echte stalking," omdat er nu eenmaal geen verwachting is om niet in het openbaar opgemerkt te worden, en het bevestigt alleen maar dat bekende gezichten gewone mensen zijn. Ze vraagt dan meteen of celebrities niet "door bergen geld beschermd worden als men stenen naar hen gooit," wordt afgefloten en moonwalkt in respons dat "het niet ok is om leugens over de mensen te vertellen," in een complete invalidering van al het vorige.

Kimmel gooit er een leuke anachronistische zinger bij: "Ik snap nu eenmaal niet waarom iemand advertenties op een website zou willen kopen."

Het is zeldzaam. Verre celebrities worden gehumaniseerd, nieuwe media krijgt lik op stuk van de oude, en de vrolijke poppenkast stelt zich bloot als de schaamteloze opportuniste die ze is. Een kans om te tonen dat de media beter weet, niet? Aaron Sorkin zag het ook en nam dit teachable moment op in een aflevering van The Newsroom, met dialoog deels letterlijk overgenomen:

Helaas natuurlijk, al de scherpe kantjes zijn weggevijld. In plaats van een bubbly redactrice van een internetroddelblad, is er een mollig Zuckerberg-type die zijn tech startup en app zit te verkopen. Zijn bezwaar lijkt oprechter, en de plotse beschuldigingen zijn onverwacht, niet het geplande onderwerp. De celebrities worden niet voorgesteld, zij zijn elders, druk bezig achtervolgd en vermoord te worden. Hij is een onwetende technocraat die de maatschappij schaadt met zijn egoïstisch autisme, zij is de charmant-maar-genadeloze journaliste die hem op de feiten drukt.

Zie je hoe een compleet media-on-media verhaal herschreven werd tot iets helemaal anders, zonder zelfs de meeste woorden aan te raken? Het zit 'em volledig in de afwerking en presentatie. Het excuus dat het niet helemaal realistisch of letterlijk mag zijn is niet van toepassing. Ik vind de hele zaak nogal handig om bepaalde visies in een goed licht te stellen. Het schept verwarring tussen de sociopaten die bepaalde zaken draaien, en de mensen die de technologie onderhouden, met een subtiel laagje nerd bashing er bovenop.

Het zou best wel eens een goed voorbeeld kunnen zijn van wat Chomsky zei: wanneer ze een interpretatie van de feiten brengen, schuiven Amerikaanse retorici een lens in die enkel op een heel smal en voorspelbaar kader schijnt, terwijl ze net het omgekeerde beweren. Zoals tonen hoe het nieuws nu echt gemaakt wordt, een uitgebreide pretentie dat de pers een kritische oppositionele kracht is.

Of misschien is het gewoon een middelmatige aflevering van een uitsputterend TV-programma. Alleen, ik ben zeker dat er al ontelbare artikels en reacties zijn die dit in pijnlijk diep detail nagaan.

In ieder geval, terwijl ze net realiteit in hun fantasie wilden brengen, hebben ze het in hun eigen beeld herschapen. Ze doen dat wel vaker. Niet alleen degene die fictie schrijven.

Celebrate Diversity

Waar zouden we dit onlangs weer allemaal gezien hebben? Laat ik het effe allemaal uitleggen. Wat doe je als je een bekende verslaggever bent in entertainment, bijvoorbeeld video games, en ontdekt dat een handelspers grotendeels overbodig is wanneer YouTube, Twitch, Twitter, Reddit en anderen bestaan?

Wel, misschien heb je dan een existentiële crisis, wanneer je beseft dat je eigelijk gewoon een zatte megafoon was voor zakelijke marketinginteresses, en beslis je daarom een antenne voor je eigen interesses op te zetten. Spring op Twitter en post "Fuck ethics get money," geef talks waar je "geen pretentie hebt van onpartijdig te zijn." Geef aandacht aan mensen en projecten die je leuk vindt, verspreid politieke en sociale ideeën die je belangrijk vindt, en kies de exclusieve hits zelf in plaats van te wachten tot ze in je schoot landen. Terwijl je meedoet aan de globale neerwaartse race zijnde modern clickbait.

Als genoeg mensen in een clique dit doen, dan zou dat best wel eens de schijn van een indie renaissance kunnen opwekken. Maar het zou enkel aandacht voeden aan een heel smalle context, enkel toegankelijk voor hen met de juiste connecties en die de juiste dingen zeggen. Als dit allemaal gebeurt in een multi-miljarden-dollars-industrie, dan zou dat best wel eens op wat tenen kunnen trappen. Vooral als er bijvoorbeeld jarenlange problem waren met tendentieuze journalistiek, belangenverstrengeling, en politieke agenda's, met meerdere carrières permanent besmeurd met pek en veren, via onverantwoordelijke roddel en leugens. Puur hypothetisch, natuurlijk.

In zulke omgeving, stel je voor dat bewijsmateriaal opduikt dat één van de nieuwe medialievelingen eigelijk een redelijk gestoord individu is. Terwijl ze zich profileert als Moeder Theresa en een getalenteerde progressieve activiste en game-ontwikkelaar, manipuleert en liegt ze zich dwars door haar carrière en relaties. Dit alles is in de vorm van een waarschuwing en gedetailleerde beschrijving van emotioneel misbruik, bewezen met, bijvoorbeeld, uitgebreide Facebookcitaten. De details zijn vrij pikant, namelijk ontrouw met een handvol zogenaamde Five Guys in de game industrie, inclusief haar baas en een Kotaku-verslaggever. Bovendien heeft deze keizerin geen kleren aan, want haar "werk" bestaat grotendeels uit één kies-je-eigen-verhaal Twine boek dat amper zou voldoen als een eerstejaarsstudente's half-jaarproject. Het werd vooral geloofd voor het onderwerp—depressie—niet de uitwerking.

Stel je bovendien voor dat in respons, andere kennissen uit de kast komen om andere verhalen te vertellen. Zoals valse beschuldigingen dat een forum van depressieve mensen haar lastig viel, persoonlijke gegevens lekken van een goed doel gezien als rivaal, hen zwartschilderen tegen vrienden in media, een reality TV game show waar ze in meespeelt saboteren, geld vragen voor een ander evenement dat nooit plaats had, dit alles door vorige contacten redelijk kwalijk genomen.

Maar belangrijker, stel je voor dat dit schandaal een druppel is, en dat vorige belangensverstrengeling herbezocht of ontdekt wordt, vorige lynchpartijen in de media besproken worden, en verantwoording gevraagd wordt, omdat het over meerdere invloedrijke sites gaat en een hoop mensen het beu zijn.

Nieuwe lezers zouden dit misschien kunnen zien als startschot om het plebs van Rome te onderwijzen en de vrome maagden te verdedigen van de zogezegde barbaarse horde, terwijl iedereen op social media kan meekijken, nodding respectfully. Ze zouden heel de affaire best wel eens kunnen herschrijven als een "afgewezen ex"—hoewel hij haar dumpte—die een haatbende bijeen riep op 4chan—hoewel hij eerst op Something Awful en Penny Arcade postte en de reactie gemengd was. Ze zouden misschien spreken over "wraakporno" hoewel het eigelijk haar eigen betaalde erotica is die circuleert. Dit zijn allemaal ofwel directe leugens ofwel een bekentenis dat het te veel moeite was om bronmateriaal te lezen.

Het zou cruciaal zijn dat berichten nooit spreken over de gecoördineerde censuur die op Reddit, 4chan en andere gamingfora zou kunnen plaatsnemen, en het resulterende Streisand-effect dat er enkel meer aandacht naar zou brengen. Bijvoorbeeld een valse copyrightclaim op een prominente YouTuber, een kerkhof van 25 000 gewiste reacties, mensen bannen gewoon omdat ze bepaalde namen durven vermelden, en heel het onderwerp interdit maken op bepaalde geallieerde subreddits. Hiervoor zouden gunsten moeten ingeruild worden achter de schermen bij de moderators, en dit zou best wel eens de schijn van nog meer collusie en zelfs regelrechte samenzwering kunnen opwekken, zodat sommigen in degout zouden verhuizen van 4chan naar een voordien piepklein forum, en daarna naar Voat van Reddit.

Zelfs als iemand volledig voorspeld had wat er ging gebeuren, een week voordien, dan zou de gamingpers niet, onder welke omstandigheden ook, de realiteit confronteren en fouten toegeven. In plaats daarvan zouden ze een lange en uitgerekte mediaoorlog beginnen tegen consumenten die vooral verantwoording willen, en zo de grootste magneet voor trolls, drama, e-celebrities en valse vlaggen worden die het internet tot nu toe gezien had. Vooral diegene die het oude internet al lang kende.

Net zoals het slachtoffer van misbruik Eron Gjoni gewaarschuwd had, voor hij monddood gemaakt werd door omstreden en mogelijk ongrondwettelijke juristiek, zou een heel segment van een industrie wel eens compleet geschift kunnen gaan de maanden nadien, wegens de egoïstische machinaties van een misbruikster. Games en feministische media zouden eindeloos materiaal hebben met hun nieuwe zondebok. Omdat de globale pers eigelijk vooral telefoontje speelt, zouden ze herhalen wat deze experts hen gezegd hadden. Ze zouden met de knuppel van collectieve schuld zwieren zonder verder te kijken dan hun neus lang is, en onwetend zulk een massaal grote leugen vertellen dat Goebbels er kloppend priapisme van zou krijgen. Bijvoorbeeld als één anonieme internet comment waar niemand iets van weet ogenblikkelijk de dood van Princess Diana in the Mushroom Kingdom werd. Als willekeurige IRC quotes als spion-thriller feiten aanzien werden over de meningen en motivaties van duizenden, zonder onderzoek of recht op antwoord. Misschien zouden ze het woord nemen van een seriële leugenaar en zelf-beschreven helldump-veteraan, die zowel als aartshertog Ferdinand en Jeanne d'Arc in haar eigen DongleGate figureert.

Dit allemaal om vidya, video games, allemaal omdat een hoop verslaggevers koningen en koninginnen werden in een kasteel waar amper iemand nog naar omkeek. Ze vonden een publiek dat overtuigd was dat je activisme via Twitter en Tumblr deed en dat een campus of een congres een plaats was waar onderzoek ter goeder trouw sterft.

Maar dat zou zot zijn.

Nog hallucinanter zou zijn om te zien dat, in tegenstelling tot al de vorige keren, dit soort entryisme-via-social-justice tegen een muur van moedwillige oppositie zou knallen. Dat op één of andere manier het onmogelijke gebeurd was, en dat mensen van Reddit en 4chan hun verschillen lang genoeg konden overkomen om effectief werk gedaan te krijgen. Dat al de oppression olympics, de lynchpartijen, de karikaturen, het woordenspel, de denkfouten en morele aanstellerij eindelijk genoeg mensen over de schreef had geduwd om te zeggen: nee deze keer, neem jij eens een stap terug. Dat ze zouden proberen om Twitter om te vormen naar het rationeelste discussieforum dat het ooit zou zijn, namelijk, helemaal niet. Dat de mensen daar zo verslaafd zouden zijn aan digitale bevestiging en goedkeuring, dat ze de kordate afbraak van hun slordige ideeën zouden verwarren voor misbruik. Ze zouden het misschien zelfs cybergeweld kunnen noemen bij de VN, met enkele idioten geselecteerd als toonbeeld voor effect, en de rest geautoblokkeerd in een zelfverwekkende profetie.

Het zou best kunnen dat je, een jaar in, ontdekt dat het nogal moeilijk is om de Society of Professional Journalists te doen erkennen dat er probleemniveaus van partijdigheid, copypasting, luiheid en strooplikkerij zijn. Veel moeilijker dan in 2011 met Fox News: deze keer zijn er bommeldingen en niemand lijkt bepaald geïnteresseerd wie de daders zijn of zelfs hoe hierover bericht te geven. Dat Wikipedia's infotocratie gewoonweg omschakelt naar voluit propaganda voor een tijd, vastgerot in de citogenesis die ze zelf schepten.

Omdat het nu eenmaal veel lucratiever is om dom te doen nadat je autistische kinderen voor de lol gebruikt, vanuit een positie van onverdiend voordeel.

Brave New World

Laten we de toer afmaken op dit hoefijzer van waanzin.

Wat als het nu bleek dat Occupy's langgezochte "nieuwe manier om met elkaar om te gaan" al bestond sinds 2001, in de vorm van het Anonieme Image Board? Misschien niet toevallig een uitvinding van Japan, een cultuur die repressie tot een kunstvorm bracht. Een forum waar identiteit en status geen standaardwaarde hebben, en bijgevolg compleet andere spelregels gehanteerd worden, als evolutie van de praktijk van vroege cyberspace.

Het leidt niet tot een utopisch forum waar intellectuelen pontificeren alsof ze op de set van Star Trek staan. Integendeel, dit gaat over homo sapiens. Het leidt tot plaatsen met een mix van diep skepticisme, willekeurige beledigingen en grafische schendingen, waar iedereen en alles even waardeloos en nep is tot het tegendeel bewezen is. Het is niet alleen onwelkom om identiteit als algemeen argument op te brengen, het wordt afgeschreeuwd met net die beledigingen die de meeste schade doen. Relevantie is het resultaat van weerstand, wie zich beledigd voelt verliest. Creativiteit, overdrijving en humor zijn de controlemechanismen om het allemaal uit te balanceren, als non-stop bullshit test tegen de ongeïnspireerde mens en zijn intellectueel bankroet. Ideeën moeten concurreren om relevant te blijven, maar wel met een belangrijke nota: geen enkel onderwerp is verboden. Vooral taboe. 't Is niet bepaald voor boterbloemekes.

Het is de functioneelste, meest universele safe space die het internet heeft, namelijk, helemaal niet, niet volgens enige offline definitie. Eens je het gewoon bent… de porno, de trolls, de marchanten, de jodengrappen, de jeanetterij, het wordt allemaal zo banaal en transparant dat het de moeite niet is om je er druk in te maken. En dat is nu nét hoe het zou moeten.

Kijk, hoewel het even zwak is voor al het gevit en al het tribalisme dat Twitter zo successvol maakte, is het veel capabeler zowel als medium en cultuur om er duurzaam mee overweg te gaan. Misschien zouden ze zelfs hun eigen dorp platbranden en elders opnieuw opbouwen in grote nood. Als het allemaal bestaat uit triviale eentjes en nullekes van de conciërge, is dat veel meer dan een adreswijziging? Dit is niet zo vreemd: onze voorouders waren nomaden, totdat de belofte van een volle buik en een permanent dak boven ons hoofd ons overtuigde om een beetje vrijheid op te geven voor een hele hoop veiligheid.

Voor oudere lezers: als je denkt dat Dungeons and Dragons tieners tot heksen en tovenaars omdoctrineert, of dat creches kinderen doodden in satanische rituelen, verwacht dat mensen je uitlachen als onwetende paniekerige lomperik. Misschien hebben ze wel jarenlang geleden bruggen leren bouwen zonder dat je het wist, en was het niet nodig om zich aan de "juiste kant" van de geschiedenis te attacheren.

Het is nog hilarischer wanneer ze dit zeggen over dear old Reddit, bijvoorbeeld in belachelijk slecht internetonderzoek. Ze doen hun best om hun eigen conclusies en de troepschoppers aan hun kant te negeren, met een willekeurige "but Women in Tech!" ertussen. Ze zien wat ze willen zien, zonder te beseffen dat alles letterlijk nemen niet alleen de voorspelbaarste fout is, het is vaak een mechanisme dat dient om ongemotiveerde buitenstaanders buiten te houden. De trolls die je meteen opmerkt zijn de amateurs, en bepaalde mensen zijn zo nutteloos dat ze een netto kost zijn voor iedere online­gemeenschap waar ze aanmeren, vaak zonder wedergevolg.

Het internet verliest zijn unieke waarde van zodra je wilt dat het net als het echte leven werkt. Onze primaire instincten en activiteiten zijn niet zo geschikt voor meer dan één kleine stam, dat lijkt zowel empirisch feit als persoonlijke ervaring. Onze standaardimpuls is om op gedeelde identiteit terug te vallen voor sociale validatie. Onzekerheid weerhoudt mensen van kritisch te denken, te bang om tegen de stroom in te zwemmen. Ze schrikken weg van ideeën in plaats van ze te confronteren, en gaan onder aan groupthink en echokamers. Het tegengif is nog steeds hetzelfde: goedwillige humor en reflectie, ook van zichzelf, niet morele paniek.

Er is maar één vraag die je moet beantwoorden om dit plaatje te vervolledigen. Waarom geloven ze zó graag dat iedereen in gaming—of in heel de maatschappij—vrouwen en minderheden haat, er niet wilt mee omgaan, ze als inferieur behandelt, zodat speciale programma's en ondersteuning nodig zijn, zelfs als er tegenbewijs en getuigen zijn die anders beweren? Hier is een hint: Social Justice Warriors hebben altijd enorm veel moeite om een verschillende mening te beschouwen. Maar deze, daar kunnen ze niet over zwijgen.

The road to hell is not just paved with good intentions, the Devil provides free popcorn at every station.

En als ge een konijnenpijp binnenrijdt, zorgt dat ge genoeg brandstof meepakt om terug te vallen naar nen hogeren apoapsis.

De media heeft gelogen, en veel mensen die beter zouden moeten weten trapten er in. Het was complete hersenneukerij om opgeleide breinen zo hard te zien falen en hun favoriete bruine hemd voor de vooruitgang uit de kast te halen. 't Is alsof ze nooit het middelbaar ontgroeiden, nog steeds bij de toffe groep proberen te horen terwijl ze het hen kwalijk nemen. Nooit beseffend dat moreel theater een truk is die enkel op de zwakwilligen werkt, en slechts voor een tijd. Anita pls stop.

Listen en Believe, neem u met-ons-of-tegen-ons ideologie en ga eens goed nadenken over wat ge nu juist gedaan hebt. Het internet wordt volledig onderschept, globale handelsverdragen staan op punt om multinationals tot het niveau van staten te eleveren, en men is nog nooit zo bereid geweest om het net te censureren. Deze keer is het niet alleen de bedreiging van terrorisme, pedofilie of kinderporno die gebruikt worden om de massa af te schrikken en critici de mond te snoeren. Het is "cybergeweld tegen vrouwen" en marginale "white supremacy." Weet ge wat een "kapot systeem in stand houdt"? Als ge een populaire misbruikster over haar ondergeknoet mannelijk slachtoffer laat bulldozeren, en dan schaamteloos de etiketjes omwisselt terwijl ge mondtape opplakt.

Kijk eens rond. Één van de prominentste activisten voor de persvrijheid zit in huisarrest op een ambassade, beschuldigd van de internationaal-monsterlijke misdaad van consensuele seks maar zonder condoom, namelijk "verkrachting." Seksisme en racisme worden gebruikt als perverse wapens voor omgekeerde slachtoffers door mensen die niks substantieel te bieden hebben maar enorme winst kunnen jagen. De krant die de Snowden leaks bracht heeft zichzelf vrijwillig tot Daily Mail roddel gereduceerd, met wetenschappers beschaamd in plaats van bewonderd voor wat ze bereikt hebben. Het is geen samenzwering wanneer de clickbait blijft vloeien en iedereen gretig in rij staat om mee te doen; ze halen moeiteloos hun portemonnee boven om post-katholieke aflaten te kopen voor de patriarchische erfzonde en de blanke koloniale schuld.

PS: Mensen afwimpelen als kwaad is geen geldig antwoord (dat noemen we "projectie"), noch ze kwasten, lastposten of geïnternaliseerde vrouwenhaters/homofoben/racisten noemen voor dingen die ze helemaal niet gedaan hebben. Social Justice wou dat iedereen zich zou educaten, wel, we gaven ze net wat ze gevraagd hebben—ook het minder positieve—en zij en de media blijven het verkeerd voorstellen. Er was geen groot bedrog vanwege gamers, geen reefer madness haatbende die vrouwen uit gaming jaagt omdat ze vrouwen zijn. Enkel ongetalenteerde sjoemelaars, een hoop personages met onduidelijke bedoelingen, een hoop trolls in derde persoon, en veel meer volk dat rond hen probeert werk gedaan te krijgen terwijl ze uitgescholden worden. Ik ben niet mad as hell, ik heb er eenvoudigweg genoeg van.

(En ze zullen mij waarschijnlijk rechts noemen, zonder er bij stil te staan dat nationaal socialisme de Volkswagen voor een bepaalde reden gemaakt heeft. Ja ik weet het, Godwin. Wir haben es nicht gewußt.)

De boom der vrijheid moet van tijd tot tijd gevoed worden
met het bloed van vaderlanders en tirannen,

maar ze hebben het met ketchup geprobeerd.